"Rein, mag ik mijn laptop?" -- "Ik heb hem kapot gemaakt!"

Caressa: "Rein, mag ik mijn laptop?"

Rein: "Ik heb hem kapot gemaakt!"

Jaja, zo gaat dat hier dus blijkbaar. Rein pruts aan zijn laptop (een Mac), maar niet alle programma's en dingetjes draaien daar op, dus heeft hij de mijne nodig. Met dat dus als gevolg! Gelukkig is het niet erg als Rein zoiets zegt, moest het andersom zijn was er écht een probleem geweest. Nu was het in no-time alweer gefixt. Maar ik moest de uitspraak op z'n minst toch even op mijn blog zetten! Ik vond hem geweldig...

Zo begon afgelopen dinsdag dan ook ongeveer. Ik had braaf de Hebreeën brief gelezen voor Henk en wou mijn vraagjes oplossen (die door gemaild waren en dus op de laptop stonden), maar kreeg toen bovenstaande te horen. Met als resultaat dat ik vandaag pas mijn vraagjes heb kunnen beantwoorden. Het fijne is wel dat ik die ochtend dan weer lekker een beetje heb kunnen tekenen!

De eerste is een tekening over wat Jan van Der Linden ooit gezegd heeft op een studiedag. Het gaat over het feit dat je als leider zijnde heel makkelijk kan meegaan met de mensen als ze iets fout hebben gedaan. Jan zegt dat we dit niet moet doen, maar juist de vaste, radicale anker/boei moeten zijn, waar ze zich aan kunnen vastklampen.

Deze is een afbeelding van 'Bible Tails' waar ik helemaal weg van ben. Ik kon hem nergens in goede kwaliteit op internet vinden, dus toen heb ik hem zelf maar getekend en heb ik hem groot genoeg zoals ik het wil!

Ik vond het zalig! Muziekje aan en even focussen op niets, nu ja op je potloden en papier natuurlijk, maar dat doet er niet toe. Ik geniet echt als ik op een ochtend mij daar even mee kan bezig houden. Die dag heb ik voor de rest eigenlijk helemaal niet veel gedaan. Overdag toch niet althans. 's Avonds daarentegen... 's Avonds moesten we gaan opbouwen voor de 11 novemberdag (Ontmoetingsdag voor Verbond van Vlaamse Pinkstergemeenten), daar moest dus heel wat voor worden gedaan. Zo ben ik bijvoorbeeld bijna de hele avond bezig geweest met het plaatsen van stoelen. Ik hoor je al denken: 'dat is toch niet zo moeilijk?' Nee inderdaad, dat is het niet, maar wel als deze stoelen allemaal netjes naast elkaar moeten staan op exact 2O cm van elkaar... Het was een verschrikkelijk gedoe! En het lastigste van al is dat de stoelen op het einde van de avond allemaal geweldig (bijna) perfect stonden, het zag er prachtig uit, maar dat dat de volgende morgen niet lang meer zou duren... Mensen gaan zitten en verschuiven en... Ik praat er liever niet over... Gelukkig zijn er foto's gemaakt van de stoelen die netjes naast elkaar staan zodat onze moeite toch vereeuwigd is. Na lang doorwerken konden we eindelijk Wim bellen en naar huis. Even hangen, even douchen en even slapen (want lang was het niet) en we moesten er weer in vliegen.

Om 9 uur wouden we in de Brabant Hallen staan (de plaats waar deze dag plaats vond), om onze stand op te zetten. Roeline stond daar al met de stand van Teens Training, Kids Camp en de Plus Conferentie (overigens nog geen nieuwe info te vinden over 2011 op de sites) dus haar kon ik al een dikke knuffel geven. Al snel waren ook papa, mama en Leanne daar, Jurjen was al aan het helpen bij de tieners. Ik vond de dag echt fantatisch! Ik heb geweldig kunnen babbelen met allemaal mensen die ik al super lang niet meer had gezien. Dus ik vond het geweldig. Ervaringen delen over hoe het is op het geweldige C7 en te luisteren naar hoe het leven en de studie van de anderen gaat. Dat allemaal terwijl ik rondliep met een Kids Camp T-shirt over mijn trui heen (rarara wie de enige andere vreemde was die dit ook had? Inderdaad... Rein!). Maar dat deed er niet toe. 's Morgens hebben we genoten van de zangdienst van Mattias en daarna de preek van Martin Koornstra. Hij had het over het feit dat we gered zijn door de Rode Zee heen (of de Rietzee om verwarring met 'Roosvicee' te voorkomen) en zo duisternis achter ons laten (=de farao en zijn manschappen), maar dan soms in een woestijn terecht kunnen komen. Toch kunnen we ook daar iets nieuw en goddelijks bouwen (=de tabernakel). Willen we dat? Dit deed hij dan aan de hand van het verhaal over Mozes die door de Rode Zee/Rietzee trok. Hierop volgde dus een uitnodiging, als tieners (we zaten in de tienersamenkomst) verandering willen brengen in de woestijn waar ze in leven door hun keuze voor God mochten ze naar voor komen. En wij mochten dan voor hun bidden en hun zegenen. Als er iets is wat ik geweldig vind om te doen is het wel zegenen!

In de middag zijn we dan bij de volwassenen geweest. Daar deed Yuri de zangdienst en sprak David van Kesteren. Hij sprak over het feit dat hier in Vlaandere enorm veel wapendragers zijn. Wapendragers zijn mensen die meegaan met leiders en doen wat er van hun gevraagd wordt met een nederig en gehoorzaam hart. Hier in Vlaanderen zijn heel veel van dat 'soort' mensen, mensen die hard werken voor leiders, maar het gevoel hebben dat ze niet gewaardeerd worden. En dat is zo, Vlamingen zijn harde werkers, harde stille werkers die niet klagen. Dit wil alleen niet zeggen dat het altijd even goed gaat! En daar wou hij voor bidden, voor vergeving en een nieuw begin als het ware. Want deze wapendragers zijn wel hard nodig! Een gebied dat alleen uit leiders bestaat komt nergens, dat weet iedereen. Ik hoop dat zijn preek verandering heeft gebracht in vele levens en dat er daardoor ook verandering en verbetering kan komen in Vlaanderen.

Na deze dag was het nog lang niet gedaan. Na alles opgebouwd te hebben en een fantastische dag, konden we ook alles weer lekker afbreken! Joepiieee!! Alle stoelen weer op de rekken plaatsen, eindeloos veel vegen... Het gevecht met de wind en de storm aangaan om de vuilzakken buiten te krijgen, voor ze de zaal weer ingewaaid zijn, en ze in de container te krijgen. We  zijn lang bezig geweest, maar het is gelukt. We konden eindelijk naar huis, maar niet voor Wim ons getrakteerd heeft (vanuit C7 uiteraard) op een Quick! Het was nodig, want ik had echt een mega-honger! Het vreemde was, het was nog maar 21 u 30 en ik had het gevoel dat het al 23 u 30 was. Thuis aangekomen dus gelijk gaan slapen! Dacht ik dan... Door de storm lekte het vlak voor de wc (degene die hier van af weten hoor ik al denken: 'Nog altijd?!', ja nog altijd...) dus ik lag bijna op de grond, gelukkig heeft Rein mij kunnen opvangen, mijn held! 

En dan vandaag! Examen! Moeilijk, maar dat is alles wat ik kan zeggen, en daar sluit ik dan ook mee af... Ik vertel jullie meer zodra ik meer weet ah ja! Wacht maar af in spanning!